Jak wiadomo w każdy czwarty czwartek listopada Amerykanie obchodzą wyjątkowy dzień, w którym spotykają się z rodziną, przyjaciółmi i bliskimi i dziękują Bogu za zdrowie, dom, rodzinę i jedzenie. Tym wyjątkowym dniem jest Święto Dziękczynienia.
Upamiętnia ono ucztę wydaną w 1621 r. przez gubernatora kolonii Plymouth.
Mieszkańcy Plymouth przybyli do Nowej Anglii na pokładzie statku Mayflower w 1620 r.
Niestety, z powodu niedostatków żywności i licznych chorób, pierwszą, srogą zimę w nowym miejscu przeżyła tylko część oryginalnej załogi. Losy pasażerów Mayflower potoczyłyby się pewnie w nienajlepszym kierunku, gdyby nie pomoc Indian, którzy nauczyli Pielgrzymów jak zdobywać jedzenie w nowym zmieniającym się środowisku, m.in. jak uprawiać kukurydzę czy łowić ryby.
Kiedy nastała kolejna jesień, a pielgrzymi zakończyli swoje pierwsze, niezwykle udane żniwa, gubernator William Bradford zarządził uroczystą ucztę. Prócz mieszkańców Plymouth, zaprosił także Indian z plemienia Wampanoag, aby wspólnie uczcić pokaźne zbiory. Choć dokładne menu trzydniowej uczty nie jest znane, dokumenty historyczne sugerują, że na stole pojawił się indyk. Ponad dwieście lat później, prezydent Abraham Lincoln ogłosił Święto Dziękczynienia świętem narodowym, obchodzonym co roku w czwarty czwartek listopada.
Z tej okazji uczniowie z koła zainteresowań języka angielskiego przygotowali ucztę dziękczynną, przynosząc indyka, chleb kukurydziany, żurawinę, sałatkę, brokuły, kukurydzę, słodycze i ciasto dyniowe. Uczniowie zaprosili także do wspólnego stołu Pana Dyrektora.
Na początku wszyscy złapali się za ręce i nauczyciel odmówił modlitwę dziękczynną, a następnie wspólnie odmówiliśmy „Ojcze nasz” w języku angielskim. Po uroczystym wstępie rozpoczęliśmy posiłek dzieląc się tym, co znajdowało się na stole. Daniem kończącym ucztę było cisto dyniowe, które zrobiło prawdziwą furorę.
Projekt „Dziękuję za to co mam i chcę się tym dzielić z innymi”, którego zwieńczeniem był obiad dziękczynny miał na celu pokazać uczniom, że zawsze można i warto dzielić się dobrem i tym, co się posiada. To piękna i wartościowa cecha, a radość z dzielenia się- bezcenna!
